Alby

Kiedy słyszymy słowo "ksiądz", zazwyczaj staje nam przed oczami mężczyzna w powłóczystej czarnej szacie lub przynajmniej w koszuli z koloratką, po której odróżniamy go od "normalnych" ludzi. Księdza w sutannie widzimy w kościele, na katechezie, w kancelarii.

Czy zastanawiamy się czasem, dlaczego księża noszą specjalny ubiór i dlaczego akurat taki?

Strój duchownych Kościoła katolickiego w pierwszych czterech wiekach nie różnił się od codziennego stroju mieszkańców. Składał się on z sukni, czyli tuniki rzymskiej, płaszcza, pasa i obuwia.

Do w. IX nawet papieże nie nakrywali głowy - dopiero od w. XI zaczęli używać nakrycia w rodzaju stożkowatej mitry.

Obecny strój papieży ustalił się w w. XVI, a strój księży w w. XVII i XVIII. Wówczas suknia była w powszechnym użyciu. Przykładowo, szlachta polska nosiła długie, czyli żupany, pasy i kontusze. Barwy szat były różne. Z czasem ustalił się zwyczaj, że papieże nosili sutanny koloru żółtego, kardynałowie - w kolorze czerwonym, czyli purpurowym, a księża - w kolorze czarnym.

Habity zakonne utrwaliły się w w. X pod wpływem benedyktynów, chociaż początkowo nie różniły się od odzieży osób świeckich. Habit zasadniczo nie ulega żadnej modzie. Zewnętrzny strój zakonnicy składa się z długiej sukni, czyli habitu, szkaplerza, kaptura, pasa lub sznura, płaszcza i obuwia. Zakonnice noszą bardziej urozmaicone nakrycia głowy, które składają się z białego czepka, kaptura i welonu.

W dzisiejszych czasach noszenie przez duchownych sutanny ma jeszcze jeden szczególny wymiar. Strój ten jest wymownym znakiem dla wszystkich. Dla każdego jednak ma on różny sens, różne też budzi reakcje i emocje...